Begrafenisritueel in de Kempische Bronstijd

Voorwoord:

Wie een vluchtige blik werpt op de Europese Bronstijd, krijgt licht de indruk, dat allerwege grote welstand heerste. Dit is het geval zowel in het goudrijke Mykene als in het verre Ierland, zowel in Centraal-Europa, waar de Aunjetitz- en Toszegculturen bloeiden, in Engeland, waar handelaars van de Wessex-cultuur koopwaren van heinde en verre uit geheel West-Europa ontvingen, als in de Povlakte en in Denemarken, waar de bronsgieters een verbluffende vaardigheid aan de dag legden.
Daarnaast waren er echter in West-Europa bepaalde streken, die bijna geen deel hadden aan deze algemene welstand. De oorzaak daarvan schuilt in het ontbreken van de grondstoffen, die toen het oogmerk waren van de wereldhandel.
Dit was ook het geval voor de Lage Landen, het huidige Nederland en België, waar koper, tin, goud en barnsteen niet tot de natuurlijke bodemrijkdommen behoren. De inwoners van deze gebieden in de Bronstijd (ca. 1500 tot ca, 800 voor Chr.) zijn arme boeren geweest, die slechts weinig contact met hun naburen onderhielden. Bij uitzondering vindt  men hier voorwerpen uit de Bronstijd, die meer handelswaarde hadden: betrekkelijk weinig bronzen werktuigen en wapens – meestal toevalsvondsten -, af en toe slechts een kostbaar importstuk, dat getuigt van handel met vreemde streken. Het meest opvallende kenmerk van de bronstijdcultuur in de Lage Landen is zijn materiële armoede, die scherp contrasteert met de rijkdom van andere, nochtans niet al te ver afgelegen gebieden.
De opgravingsobjecten uit deze periode zijn meestal beperkt tot grafheuvels. Objecten van cultuur bevatten deze monumenten als regel niet.